Eerste Nederlandse Weimaraner wint veldwerk CAC in Italië: mijn verhaal met Kaethy

Ik hoor mezelf hijgen terwijl ik de bergkam letterlijk op handen en voeten beklauter. “Punto!” roept de keurmeester. Ik loop zo snel ik kan!, denk ik. Zwoegend kom ik boven aan, Kaethy (Du coeur de ma vie Van het Raedthuys, Weimaraner korthaar, 4 jaar) staat al die tijd strak voor. Ik loop achterlangs, kom rechts naast haar, we couleren, de patrijs vliegt op, ik schiet, Kaethy blijft staan. Veldwerk uit het boekje. “Bravo!” klinkt het van keurmeester en veldbegeleider. Een kwalificatie is binnen. Welke precies, horen we na de laatste deelnemer (totaal 11).

Van verlies naar overwinning: mijn band met Diego en Kaethy

Terug naar het begin. We zijn in Italië, waar mijn 3-weekse vakantie draait om veldwerk en het voorjagen van onze honden. Of nou ja, ‘onze’. Ik mag Kaethy voorjagen. Zij is niet mijn hond, mijn hond was Diego. Afgelopen oktober overleed hij plotseling (we denken sporthart), tijdens een veldwerkvakantie in Polen die onvergetelijk had moeten worden, en dat uiteindelijk op een afschuwelijke manier werd.

Deze zomer zou ik met hem voor het eerst meegaan naar Italië, waar Tamara en Wim van den Dam – zijn fokkers en inmiddels als familie – al jaren veldwedstrijden lopen. “Ga mee en jaag Kaethy voor,” zei Tamara. Kaethy is Diego’s zus. “Ik ga graag mee, maar voorjagen… straks luistert ze niet.” Inderdaad: bij de eerste training sprint ze direct naar Tamara. Logisch, behalve knuffelen heb ik nooit met haar gewerkt. Voorjagen vraagt vertrouwen, geduld en tijd. Daar had ik nu niet veel van.

Per training groeien we naar elkaar toe. Kaethy is geen groentje, weet wat ze moet doen en is vrij steady op schot. We sleutelen aan breder lopen, samenwerken en blijven staan tot aanlijnen. De eerste trainingen zijn emotioneel gezien pittig. Kaethy lijkt qua bouw, snelheid en steadyness zó op Diego. Het is genieten en rouwen tegelijk.

Een veldwerkwedstrijd op grote hoogte

En dan sta je dus op 1200 meter hoogte, op een Italiaanse bergkam, tijdens de Speciale veldwedstrijd voor Weimaraners. Ik slip Kaethy. Ze vliegt omlaag, jaagt bosjes af, klimt weer omhoog en kamt ook daar elk randje uit. Na een lange loop verdwijnt ze over de kam. Ik fluit, ze reageert niet. Dus ook zelf omhoog. Daar staat ze voor. Punt! De loop is bezegeld.
Dan de uitslag: vijf kwalificaties zijn gevallen. We worden als eersten genoemd. Omdat ik geen Italiaans spreek, dringt het niet meteen door: we hebben gewonnen. Eerste Uitmuntend, én het CAC! Kaethy wordt geprezen om haar snelheid, doorzettingsvermogen en steadyness. We laten zelfs een aantal professionals achter ons. Wauw.

Het vrolijkste moment komt wanneer Tamara terug is van haar eigen Bracco Italiano-wedstrijd (Italiaanse veldwerkwedstrijden zijn een artikel op zich!). Ze kan het niet geloven, vraagt het meerdere keren na bij de Italianen en Detlev van Valen, die mij vergezelde bij de wedstrijd. Ze laten beelden zien van het moment suprême. Het dringt door: we hebben het geflikt!

Historisch resultaat voor de Nederlandse Weimaraner

Wat we hebben bereikt, beseffen we pas later ten volle. Sinds 2018 zijn er binnen de Continentaal II Staande Honden in Nederland slechts een handjevol FCI CAC’s uitgereikt. Kaethy is nu de allereerste Nederlandse Weimaraner (korthaar) die er één heeft behaald. Een prestatie om voor altijd te koesteren.

Een deel van mij wil dit artikel niet schrijven. Liefst had ik dit avontuur met Diego beleefd. Maar hoe bijzonder is het dat ik dit in zo’n korte tijd heb bereikt met zijn zus. Vlak voor de wedstrijd zagen we een vallende ster. “Dat brengt geluk,” zei een Italiaanse deelnemer. Kaethy joeg alle wedstrijden fantastisch, maar liep die dag de sterren van de hemel. En ergens daarboven liep Diego, als glinsterende ster, vast met haar mee.